łokieć tenisisty
Fot.: Unsplash.com

Łokieć tenisisty to – wbrew pozorom – kontuzja, która nie dotyczy tylko i wyłącznie osób trenujących tenis ziemny. Nazwa tego schorzenia wzięła się stąd, że za jego powstanie odpowiada uszkodzenie ścięgien mięśni prostowników nadgarstka. Oznacza to, że na rozwój łokcia tenisisty narażony jest każdy, kto wykonuje powtarzalne ruchy przedramion i nadgarstka – czyli zarówno sportowcy, jak i pracownicy biurowi czy stolarze.

Czym jest łokieć tenisisty?

łokieć tenisisty objawy
Fot.: Unsplash.com

Staw łokciowy składa się z trzech kości: kości ramienia (kości ramiennej) i dwóch kości w przedramieniu (kość promieniowa i kość łokciowa). Na staw łokciowy składają się także więzadła i ścięgna, stabilizujące staw. Gdy dochodzi do przeciążenia stawu łokciowego, wówczas pojawia się uszkodzenie przyczepów mięśni prostowników nadgarstka. Jest to  konsekwencją mikrourazów powstałych podczas stałego, rutynowego wykonywania określonych czynności.

Przyczepy prostownika nadgarstka odpowiadają za wykonywanie takich ruchów jak zginanie przedramienia w stawie łokciowym, nawracanie przedramienia oraz grzbietowe zgięcie ręki czy odwodzenie ręki.

W związku z tym, że podczas gry w tenisa może dojść do przeciążenia nadgarstka i łokcia, co prowadzi do rozwoju kontuzji – łokieć tenisisty zawdzięcza swoją nazwę właśnie tej dyscyplinie sportowej. Ale przyczyn rozwoju łokcia tenisisty jest znacznie więcej.

Skąd się bierze łokieć tenisisty?

Na rozwój łokcia tenisisty narażona jest każda osoba, która nadwyręża przyczepy prostownika nadgarstka. Dochodzi do tego wówczas, gdy często powtarzane są takie ruchy angażujące prostowników nadgarstka jak pisanie na klawiaturze, pisanie długopisem, noszenie ciężkich przedmiotów; grupami zawodowymi narażonymi na rozwój łokcia tenisisty są także malarze, stolarze, hydraulicy, muzycy czy cieśle. Czynnikiem ryzyka jest nie tylko narażenie zawodowe, ale także uprawianie niektórych sportów, zwłaszcza tenisa. Istotnym czynnikiem ryzyka jest także wiek – częstość występowania łokcia tenisisty najczęściej diagnozowany jest u osób w wieku 30 – 50 lat.

Objawy łokcia tenisisty

Trudno przeoczyć obecność łokcia tenisisty, gdyż schorzenie to objawia się pod postacią dolegliwości bólowych. Ból lokalizuje się przede wszystkim po zewnętrznej stronie stawu łokciowego i często promieniuje w kierunku przedramienia i nadgarstka. Charakterystyczne jest to, że ból nasila się podczas wykonywania ruchów angażujących nadgarstek, takich jak podnoszenie, chwytanie, zaciskanie ręki. Bólowi może towarzyszyć tkliwość tkanek i ich obrzęk. W związku z tym, że ból łokcia nie jest spowodowany wyłącznie przez łokieć tenisisty, konieczne jest przeprowadzenie odpowiedniego procesu diagnostycznego.

W celu rozpoznania łokcia tenisisty należy udać się do specjalisty, który oceni łokieć palpacyjnie i przeprowadzi wywiad zdrowotny. Jednym z badań pozwalających na postawienie diagnozy jest test Cozena. Pacjent siedzi na krześle, z ręką opartą przedramieniem na stole. Specjalista stabilizuje staw łokciowy chwytając rękę w okolicy nadkłykcia bocznego kości ramiennej, a następnie prosi pacjenta o wykonanie nawrócenia przedramienia, zaciskając dłoń w pięść i odchylając ją w kierunku promieniowym. Pojawienie się bólu w okolicy nadkłykcia bocznego świadczy o obecności łokcia tenisisty. W procesie diagnostycznym rzadko zachodzi konieczność wykonania badań obrazowych, takich jak rezonans magnetyczny.

Leczenie łokcia tenisisty

leczenie łokcia tenisisty
Fot.: Unsplash.com

Po postawieniu diagnozy konieczne jest wdrożenie odpowiedniego leczenia. Przede wszystkim – należy ograniczyć wykonywanie tych ruchów, które nasilają ból stawu łokciowego. Gdy łokieć nie jest nadmiernie przeciążony, możliwa jest sprawna regeneracja tkanek. W związku z tym, że łokieć tenisisty nie ma podłoża zapalnego, stosowanie maści przeciwzapalnych nie przynosi pożądanych efektów. W celu złagodzenia dolegliwości przeciwbólowych można stosować zimne okłady lub leki przeciwbólowe. Na staw łokciowy można stosować ortezę lub specjalną opaskę, co ma na celu uciskanie tkanek i łagodzenie bólu. Wskazane jest także stosowanie takich metod fizykoterapii jak ultradźwięki, jonoforeza czy fala uderzeniowa.

Bibliografia:

Anderson B., Choroby układu ruchu w praktyce lekarza rodzinnego; Urban&Partner, 2016

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here