Krótkowzroczność to jedna z najczęściej występujących wad wzroku. Polega ona na tym, że osoba dotknięta tym zaburzeniem widzenia nie jest w stanie widzieć wyraźnie obiektów oddalonych od oka, nie ma natomiast problemu z widzeniem obiektów bliskich. Taką wadę wzroku można łatwo skorygować przy pomocy odpowiednich okularów korekcyjnych lub soczewek kontaktowych.
Spis treści
Czym jest krótkowzroczność?
Krótkowzroczność, określana także jako miopia to konsekwencja nieprawidłowej budowy oka. Gdy elementy optyczne oka są zbyt wypukłe, światło padające do wnętrza gałki ocznej nie jest załamywane na siatkówce, a nieco przed nią. Uniemożliwia to ostre widzenie przedmiotów oddalonych od oka, natomiast nie ma problemu z wyraźnym widzeniem obiektów znajdujących się w niewielkiej odległości.
Wyróżnia się następujące rodzaje krótkowzroczności:
- krótkowzroczność osiowa, wynikająca z nadmiernego wydłużenia gałki ocznej; jest to najczęściej występujący rodzaj krótkowzroczności, rozwijający się zazwyczaj w okresie dojrzewania płciowego
- krótkowzroczność krzywiznowa, polegająca na zbyt wypukłej krzywizny nie całej gałki ocznej, a poszczególnych elementów układu optycznego, np. soczewki lub rogówki
- krótkowzroczność refrakcyjna, nie związana z nieprawidłowościami w budowie układu optycznego; przyczyną jest nieprawidłowa refrakcja światła, czyli zbyt duży współczynnik załamania soczewki, towarzyszący takim schorzeniom jak cukrzyca.
Jak objawia się krótkowzroczność?
Osoby dotknięte krótkowzrocznością nie są w stanie wyraźnie widzieć oddalonych od oka przedmiotów. Dlatego starają się przybliżać do oczy rozmaite przedmioty. Niewyraźnemu widzeniu dali towarzyszą takie objawy jak zmęczenie oczu, zaczerwienienie i łzawienie oka, bóle i zawroty głowy, częstsze mruganie. Krótkowzroczność u dzieci objawia się częstym pocieraniem oczu, przybliżaniem oczu do telewizora czy książki, przekrzywianiem głowy podczas pisania w zeszycie.
Przyczyny krótkowzroczności
Skąd się bierze krótkowzroczność? Jedną z możliwych przyczyn występowania tej wady wzroku jest rodzinne występowanie krótkowzroczności, a zatem genetyczne podłoże zaburzenia widzenia. Inne możliwe czynniki ryzyka krótkowzroczności to:
- spędzanie wielu godzin dziennie przed komputerem
- nieodpowiednie oświetlenie
- cukrzyca
- zaćma
- nieprawidłowe korygowanie wady wzroku
- niewłaściwie zbilansowana dieta, uboga w witaminy A i E.
Leczenie krótkowzroczności
Rozpoznanie krótkowzroczności nie jest trudne – wystarczy wykonać podstawowe badanie okulistyczne. W oparciu o jego wynik można wyróżnić następujące stopnie krótkowzroczności:
- krótkowzroczność niska do – 3 dioptrii
- krótkowzroczność średnia od -3 do – 8 dioptrii
- krótkowzroczność wysoka powyżej – 8 dioptrii.
Korygowanie krótkowzroczności nie jest trudne. Wystarczy nosić odpowiednio dopasowane do wielkości wady wzroku okulary korygujące lub soczewki kontaktowe. Leczenie wady jest konieczne, gdyż brak odpowiedniego postępowania przełoży się na postępujące pogłębianie wady wzroku. Okulary i soczewki kontaktowe należy nosić przez cały dzień.
Forma korygowania umiarkowanej krótkowzroczności jest ortokorekcja. Ta metoda leczenia polega na zakładaniu na noc specjalnych gazoprzepuszczalnych soczewek kontaktowych, których działanie sprowadza się do korygowania płaszczyzny przedniej powierzchni rogówki. Rano soczewki są zdejmowanie i przez cały dzień możliwe jest ostre widzenie.
Możliwe jest ponadto trwałe leczenie krótkowzroczności. Mowa o zabiegach chirurgicznych. Najczęściej wykonywany jest szybki i bezbolesny zabieg laserowego korygowania wzroku, polegający na modyfikowaniu płaszczyzny rogówki. Przeciwwskazania do laserowej korekcji wzroku to:
- nawracające stany zapalne spojówek
- schorzenia autoimmunologiczne
- stożek rogówki
- zespół suchego oka
Inne metody zabiegowe to refrakcyjna wymiana soczewki, czyli zastąpienie starej soczewki pacjenta soczewką sztuczną, a także wszczepienie soczewki fakijnej, umieszczanej między naturalną soczewką a tęczówką.
Bibliografia:
Grzybowski A., Szwajkowska M., Epidemiologia i leczenie krótkowzroczności na świecie; Ophtha Therapy, vol. 4, nr 3, 2017
